هدف کلی این تحقیق روان سنجی فرم کوتاه پرسشنامه خود توصیفی بدنی در دانش آموزان شهر تهران است. 1878 شرکت کننده (8 - 18 سال) فرم کوتاه پرسشنامه خودتوصیفی بدنی (مارش و همکاران، 2010) را تکمیل نمودند. روش نمونه گیری، خوشه ای چندمرحله ای تصادفی از دانش آموزان دختر و پسر شهر تهران بود. این پرسشنامه دارای اعتبار ترجمه قابل قبول است و از آن می توان برای جامعه ایرانی استفاده نمود. تحلیل سوالات از طریق سه روش محاسبه درجه دشواری، ضریب تمیز و روش لوپ انجام گرفت. نتایج تحلیل سوالات نشان داد در کل چهار سوال (1، 23، 30 و 34)، جزء سوالات نامناسب اند و باید از پرسشنامه حذف شوند. نتایج بررسی اعتبار سازه عاملی نشان دهنده شناسایی و تایید ده عامل خودپنداره بدنی (چربی بدنی، قدرت، هماهنگی، لیاقت ورزشی، فعالیت بدنی، عزت نفس، انعطاف پذیری، سلامتی، ظاهر بدنی و استقامت) بود. نتایج اعتبار ملاک نشان داد این پرسشنامه برای سنجش خودپنداره بدنی به ویژه عامل چربی بدنی ابزار معتبری است. به طور کلی، نتایج تحقیق نشان داد فرم کوتاه پرسشنامه خودتوصیفی بدنی برای تشخیص خودپنداره بدنی دانش آموزان ایرانی از اعتبار و پایایی مناسبی دارد.

هدف این پژوهش مقایسه خودپنداره بدنی دختران نابینای ورزشکار و غیرورزشکار بود. روش پژوهش علی مقایسه ای و جامعه آماری همه نابینایان ورزشکار و غیرورزشکار مراجعه کننده به انجمن نابینایان شهر تهران در سال 1390 بود. از تمامی ورزشکاران نابینا 45 نفر پرسشنامه را تکمیل کردند و 63 نفر نابینای غیرورزشکار به روش تصادفی با میانگین سنی 20±6.54 انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه خودتوصیفی بدنی (مارش و همکاران، 1994) بود. نتایج تحلیل داده ها با نرم افزارSPSS18  و آزمون تحلیل واریانس نشان داد که بین دختران ورزشکار و غیرورزشکار نابینا در خرده آزمون های هماهنگی (P<0.07)، سلامتی (P<0.028)، فعالیت بدنی (P<0.001)، قدرت (P<0.014)، استقامت (P<0.022)، شایستگی ورزشی (P<0.001) و خودپنداره عمومی (P<0.001) تفاوت های معنی داری وجود دارد. در تمامی مولفه ها بجز مولفه چربی و سلامت که به صورت معکوس نمره گذاری شده است، میانگین گروه ورزشکار بیشتر بود. با توجه به نتایج می توان نتیجه گیری کرد که ورزش و فعالیت بدنی می تواند در بالا بردن خودپنداره بدنی نابینایان جامعه نقش داشته باشد.

هدف: این پژوهش باهدف تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر عواطف بر خودپنداره بدنی، رفتارهای وارسی بدن و آشفتگی بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی صورت گرفت. روش شناسی: روش پژوهش، نیمه آزمایشی به همراه گروه های آزمایش و گواه با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری را کلیه بیماران مبتلا به اختلال بی اشتهایی عصبی مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر تهران در سال 1402 تشکیل دادند. نمونه ها با استفاده از روش نمونه-گیری دردسترس به تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه برای هر گروه به تعداد 15 نفر جایگزین شدند و به ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه استاندارد شده خودپنداره بدنی مارش و همکاران (2010)، پرسشنامه وارسی بدن (BCQ) و پرسشنامه تحمل آشفتگی (DTS) پاسخ دادند. جلسات درمانی متمرکز بر عواطف شامل 8 جلسه درمانی بود که در طی 4 هفته، هفته ای دو روز و هر جلسه 60 دقیقه براساس طرح درمانی گرینبرگ و گلر (2012) اجرا شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک متغیره بهره برده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که نمرات متغیرهای خودپنداره بدنی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون نسبت به گروه گواه افزایش و نمرات رفتارهای وارسی بدن و آشفتگی در آنان کاهش داشته است. بحث و نتیجه گیری: می توان گفت که ارتقای نمرات خودپنداره بدنی و کاهش نمرات در متغیرهای رفتارهای وارسی بدن و آشفتگی در شرکت کنندگان گروه آزمایش حاکی از اثرات مثبت رویکرد درمانی متمرکز بر عواطف بوده است.

بر اساس پژوهش های پیشین به نظر می رسد که توانایی کنترل فکر یک ویژگی تک بعدی و در بین افراد مختلف، متفاوت است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی پایایی و اعتبار پرسشنامه توانایی کنترل فکر لوچیانو و همکاران (2005) در میان دانشجویان بود. جامعه آماری پژوهش، همه دانشجویان دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی دانشگاه اصفهان بودند. 275 نفر از این دانشجویان به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و به پرسشنامه کنترل فکر (لوچیانو و همکاران، 2005) و پرسشنامه نگرانی حالت پن (مایر و همکاران، 1990) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از روش های تحلیل عاملی اکتشافی و ضریب همبستگی استفاده شد. نتایج نشان داد که تحلیل عاملی با یک بعد، 43.7 درصد واریانس را تبیین می کند و بارهای عاملی 23 سوال بالاتر از 0.59 و در نتیجه مناسب هستند (P<0.01). اعتبار همزمان پرسشنامه کنترل فکر لوچیانو با پرسشنامه نگرانی حالت پن نیز تایید شد (P<0.01). همچنین، نتایج نشان داد که مردان نسبت به زنان و افراد مسن نسبت به افراد جوان توانایی کنترل فکر بالاتری دارند (P<0.01). بر اساس این یافته ها، پژوهشگران می توانند از ابزاری نوین و کوتاه استفاده کنند که مقایسه و ارزیابی کنترل فکر در افراد را ساده تر می کند.

هدف: هدف کلی پژوهش تعیین اعتبار و پایایی پرسشنامه خود توصیفی بدنی در دختران نوجوان بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر 8 تا 18 ساله شهر تهران بود که از میان آن ها 627 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی از سه زیر جامعه ابتدایی، راهنمایی و متوسطه انتخاب شدند و پرسشنامه خود توصیفی بدنی مارش و همکاران (1994) را تکمیل کردند. برای آزمون ساختار عاملی پرسشنامه از روش های تحلیل عامل اکتشافی و تحلیل عامل تاییدی استفاده و پایایی پرسشنامه با روش آلفای کرانباخ محاسبه شد. یافته ها: نتایج تحلیل عامل اکتشافی هشت عامل خودپنداره بدنی شامل لیاقت ورزشی، چربی بدنی، ظاهر بدنی، انعطاف پذیری، سلامتی، فعالیت بدنی، هماهنگی و عزت نفس را برای دختران نوجوان به دست داد که از لحاظ ماهیت شامل عامل ظاهربدنی و توانایی بدنی است و نتایج تحلیل عامل تاییدی عوامل هشتگانه را تایید کرد. نتایج بررسی اعتبار سازه عاملی نشان داد کل خرده مقیاس های هشتگانه شناخته شده پرسشنامه خود توصیفی بدنی، %44.60 واریانس را به خود اختصاص داده اند. همچنین پایایی پرسشنامه 0.87 بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر اعتبار و پایایی پرسشنامه خود توصیفی بدنی را برای تشخیص خود پنداره بدنی در میان دختران نوجوان تایید می کند.

هدف اصلی این پژوهش، بررسی پایایی و روایی پرسشنامه نوآوری سازمانی امید و همکاران (2002)، در بین مدیران مدارس ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان در شهر تهران می باشد. تعدا 308 نفر از مدیران مدارس مقاطع سه گانه ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان در شهر تهران، به شیوه نمونه گیری تصادفی طبقه ای با رعایت نسبتها چندمرحله ای انتخاب شدند. در مجموع، یافته های پژوهش حاضر نشانگر پایایی و روایی مناسب پرسشنامه نوآوری سازمانی امید و همکاران (2002)، می باشند. همسانی درونی (آلفای کرونباخ) پرسشنامه کامل، 0.83 به دست آمده است که در واقع میزان قابل قبولی می باشد. این میزان آلفا، نشانگر پایایی نسبتا خوب این پرسشنامه می باشد. نتایج همبستگی بین مقیاس های پرسشنامه نوآوری سازمانی امید و همکاران (2002)، و همین طور با پرسشنامه کامل، نسان دهنده هم گرایی این پرسشنامه در سنجش پدیده ای واحد می باشد. همبستگی مثبت مقیاس های پرسشنامه نوآوری سازمانی امید و همکاران (2002)، با یکدیگر، نشان دهنده روایی هم گرای مطلوب پرسشنامه نوآوری سازمانی امید و همکاران می باشد. از این رو بر اساس یافته های یاد شده، پرسشنامه نوآوری سازمانی امید و همکاران (2002)، در فرهنگ ایرانی قابلیت اجرا را دارد.

هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین مدیریت بدن با تصویر بدنی و خودپنداره است. جامعه آماری این پژوهش همه دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان در سال 1390 بودند که نمونه 385 نفری (195 دختر و 190 پسر) از دانشجویان به صورت خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و مورد آزمون و بررسی قرار گرفتند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته مدیریت بدن، پرسشنامه روابط چندبعدی خود بدن (MBSRQ) (کش، 1997) و پرسشنامه خودپنداره (راجرز، 1951) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین مدیریت بدن با مولفه های تصویر بدنی؛ ارزیابی وضع ظاهری، گرایش به ظاهر، ارزیابی تناسب و گرایش به تناسب، ارتباط منفی و با رضایت از نواحی بدن ارتباط مثبت معناداری (P<0.01) وجود دارد. همچنین یافته ها نشان داد که مدیریت بدن با خودپنداره مثبت ارتباط مثبت معناداری (P<0.01) دارد. یافته های این پژوهش به نقش تصویر بدنی و خودپنداره در رفتارهای مدیریت بدن افراد تاکید دارد.